معرفی کوتاهی از خودتان(سن، کجا آموزش دیده‌اید،چرا به مُد و طراحی علاقه‌مندید)

آناهیتا جوادپور هستم و حدودا ۲۵ سالی می‌شه که از اخترک خودم به زمین سفر کردم. علاقه‌مندی من به مد و طراحی از سفرهای متعددی که از کودکی تا بزرگسالی داشتم شروع شد. دیدن پوشش‌های متفاوت با فرهنگ و روایات گوناگون. من بیشتر تحت تاثیر روایت و داستان‌های محلی هر منطقه طراحی می‌کنم.

هم‌چنین به دلیل زندگی طولانی مدت من در دریا، آدم‌های اطرافم که کنار یکدیگر جامعه کوچکی را ساخته بودیم، پوشش‌های جالبی داشتند. منظورم از جالب بیشتر بحث بهره‌گیری از بازآفرینی و ریدیزاین در پوشش‌ بود چرا که نمی‌شد لباس تازه‌ای گرفت و یا خرید کرد.

تمامی این موارد من رو بیشتر درگیر یک چیز پوشیدنی می‌کرد.

من تا به حال آموزشی ندیدم چرا که از قرار گرفتن در چهارچوب از پیش تعیین شده بیزارم و بیشتر با تجربه کردن، قرار دادن خودم در موقعیت‌های جدید و معاشرت با افراد مختلف آموختم.

انگیزه شما از شرکت در این رویداد چه بوده؟

انگیزه اصلی من انتقال پیام «مرهم» برای مردمان جامعه‌م بود.

در مرحله بعد من نیاز به سرمایه برای پیشبرد کارم داشتم. چرا که موضوع بهره‌گیری از بازآفرینی در پوشاک و باز پس‌گیری هویت هر فرد با مرهم شکستگی‌های شهر و سپس پوشیدن آن، ایده‌ای بود که من را به عضویت و پذیرش بانوان کارآفرین اتاق بازرگانی ایران-سوییس درآورد. اما به دلیل کمبود بودجه تنها توانستم یک فاز برنامه را تحت عنوان برند زیمآفرین (آفرینش دوباره زمین) شروع کنم و بعد روند پیشبرد کار کمی کند شد به دلیل کمبود سرمایه.

در طراحی‌تان که برای جشنواره ارسال کردید از چه چیزی الهام گرفته‌اید و چه ارتباطی با موضوع جشنواره داشته؟

در طراحی خود از تن شهر به مثابه تن مشترک مردم با یکدیگر الهام گرفتم و بر روی شکستگی‌های موجود برروی تن تمرکز کردم. این شکستگی‌ها برای من مثالی از مشکلات موجود در زیست جمعی و در مرحله بعد زیست فردی‌مان بود که هر کدام با آن مواجه هستیم. من این شکستگی‌ها را با پارچه ترمیم می‌کنم در سطح شهر و پارچه‌ها را مردم برایم ارسال می‌کردند. این بهانه‌ای برای ملاقات ما با یکدیگر و معنا بخشی به سهم حضور هر یک از ما پیرو شعر «به خیابان برگرد» سیروس مشفقی بود.

لباسی که طراحی کردم در بردارنده طرح یکی از شکستگی‌های اصلی خیابان ولیعصر است. پارچه‌های این لباس هر کدام از یک شهر به دستم رسیده تا همگی در مرهم دردهای مشترکمان قدم برداریم و با پذیرش آن از گذشته عبور کنیم و به درکی از آینده برسیم.

چرا که معتقدم آینده از درک ما و عبور از گذشته حاصل می‌شود.

آینده را چطور می‌بینید و چه تصوری از آینده دارید؟

با توجه به شرایط کنونی جوامع و به دنبال درکی از گذشته تا کنون، تصویری که از آینده دارم تلاش برای رسیدن به یک سکون و همگام شدن با صبر طبیعت است. چرا که روند زندگی ما بسیار سریع شده و این نوعی اعلام جنگ و مقابله با طبیعت است (قدرت‌نمایی انسان).

در این تصور دو اتفاق روی می‌دهد :

اول: روایت به مثابه نوعی کنش اجتماعی وارد عمل می شود و به کمک گفته‌ها و شخصیت‌پردازی، نمادهایی را برای درک بهتر طبیعت و هم‌گام و هم‌سو شدن با آن به ما معرفی می‌کند.

دوم: انسان، سرگردان (البته گمانم سرگشته واڑه بهتری باشد و کم‌تر بار منفی دارد) به دنبال بهانه‌ای برای ملاقات با دیگری و طبیعت می‌گردد. زمانی که دیگر حضور معنی خود را  به نبودنی ممتد باخته و او همه جا به دنبال آن می‌گردد.

من با آگاهی به این عوامل آینده را به تصویر می‌کشم.

سیب خواهد افتاد

روی اوصاف زمین خواهد غلتید

تا حضور

لباس آینده چه شکلی است؟

لباس آینده یک چیز پوشیدنیست که از گرفتن هر جنسیت، نام و یا عنوانی به خود بیزار است.

لباس آینده، مرهمی است بر تن مشترک ما. پوشیدنی که ما را به اشتراک با یکدیگر برساند و زخم‌های روح‌مان را تیمار کند.

این تیمار همان ارتباط با یکدیگر است که توسط پوشیدنی‌ها اتفاق می‌افتد.

لباس آینده، حیات خود را از راویان می گیرد و نه طراحان.