معرفی کوتاهی از خودتان(سن، کجا آموزش دیده‌اید،چرا به مُد و طراحی علاقه‌مندید)

من دلارا جعفرآقائیان هستم و ۱۹ سالمه.

دوره هام رو در موسسه طراحان مد گذروندم؛ از فیگور و رنگ شناسی گرفته تا طراحی لباس پیشرفته و کالکشن سازی و همچنین جنسیت سازی. با الگوسازی هم آشنایی دارم؛ و نقاشی و طراحی لباس دیجیتال رو هم به طور حرفه ای بلدم.

از دلایل علاقم به طراحی لباس باید بگم که من باور دارم که من خلق شدم تا خلق کنم و این چیزیه که توی وجودمه. و طراحی لباس هم رشته ای هستش که میدونم پتانسیل اون رو دارم و با شناختی که از خودم و شخصیتم دارم، مد و طراحی کاملا مناسب منه، و من رو به هدف هایی که دارم میرسونه.

انگیزه شما از شرکت در این رویداد چه بوده؟

من به این رویداد به چشم یک چالش نگاه کردم، و چالش ها همیشه برای من جذاب بودن. و این رویداد کاملا یک چالش متفاوت و جالب محسوب میشد برای من، و گفتم چرا که نه؟ شرکت میکنم و خودمو به چالش میکشونم.

در طراحی‌تان که برای جشنواره ارسال کردید از چه چیزی الهام گرفته‌اید و چه ارتباطی با موضوع جشنواره داشته؟

صدا و موسیقی و پیانو. با ترکیب این کانسپت و نت های پایه ای موسیقی(دو، ر ،می ، فا، سل، لا ،‌سی ) سعی کردم کالکشن پیانو رو طراحی کنم که در ظاهر ساده و قابل پوشیدن در اجتماع یا مکان های مختلف باشه و قابلیت تجاری سازی شدن و تولید رو داشته باشه؛ و همچنین مفهوم عمیق تری از ظاهرش داشته باشه. به دلیل اینکه این چیزیه که مردم در آینده بیشتر میپوشن. ما میتونیم صدا بپوشیم،موسیقی بپوشیم، و پیانو بپوشیم. و لباس هایی  که با خودشون نت های مختلف موسیقی رو دارن و میتونی اون ها رو بنوازی؛ جزئی از آینده هستن و مطمئنا در آینده میشه تولیدشدن کرد.

آینده را چطور می‌بینید و چه تصوری از آینده دارید؟

آینده رو خوب و روشن میبینم و سعی میکنم با تصورات مثبت و آوردن فکر های مثبت به آینده، اون رو بهتر از زمان حال بکنم چون با تصور منفی ما مطمئنا قدم به جلو برنمیداریم، بلکه به عقب قدم برمیداریم.

لباس آینده چه شکلی است؟

من باور دارم لباس آینده و لباسی که مردم تو آینده میپوشن، بیشتر از قبل حالت مفهومی و حتی داستانی میگیره.  و همه ی مردم لباس هایی رو انتخاب میکنن و میپوشن که مفهوم عمیقی داشته باشن و چیزی رو بیان بکنن؛ و صرفا فقط لباس های معمولی با برش های خلاقانه رو نمیپوشن.