هنر دیجیتال در ایران پدیده ای بسیار نوست ولی در کشورهای دیگر ، بخصوص کشورهای اروپایی سابقه طولانی تری دارد و در جاهای مختلف و به شیوه های مختلف به کار برده شده است.
دیجیتال آرت از آنجایی‌که هنر رسانه جدید در بیشتر مواقع یک اتفاق ترکیبی است، یعنی از هنرهای تجسمی، بصری، موسیقی، مجسمه‌سازی و سایر اشکال هنر سنتی از یکطرف و فناوری‌های گوناگون از طرف دیگر استفاده کرده و آنها را ترکیب می‌کند؛ در بیشتر مواقع نمی توان آن را فقط در حیطه هنرهای تجسمی شناسایی و بررسی کرد اما شاخه‌هایی مثل نقاشی دیجیتال، گرافیک کامپیوتری، انیمیشن کامپیوتری، چیدمان، 3D art 2D art که همگی بخش‌هایی از هنر دیجیتال هستند به نوعی بیشترین ارتباط را با هنرهای تجسمی دارند. از دهه ۱۹۷۰ نام‌هایی مثل هنر کامپیوتری یا هنر چندرسانه‌ای هم مورد استفاده بودند. از همان ابتدا استفاده از پلتفرم‌های کامپیوتری دست‌مایه‌ی خوبی برای ارائه شکل جدیدی از نقاشی و گرافیک بود. ژوئن ۱۹۸۵ اندی وارهول در مرکز هنری لینکلن تصویری را با استفاده از یک دستگاه commodore amiga ایجاد کرد. وارهول پرتره‌ای تک‌رنگ حاصل از یک دوربین فیلمبرداری را در نرم‌افزار propaint تغییر داد و نسخه چاپی آنرا با اضافه کردن رنگ دستکاری کرد. این شیوه مایه اولیه تعدادی از آثار اندی وارهول شد. حالا که تکنولوژی قلم‌های نوری با کیفیت‌های شگفت‌انگیز در دسترس است، هنرمندان تجسمی از این ابزار استفاده کرده و با تهیه و پخش فیلم و حتی بصورت آنلاین، نه فقط خود اثر، بلکه روند خلق را هم بعنوان یک اثر و از طریق فضای مجازی ارائه می‌دهند. گرافیک هم که علی‌رغم حفظ روند سنتی خود سال‌هاست از طریق نرم‌افزارها و سایر ابزار دیجیتال خود را به عنوان یکی از پیشگامان نیومدیا آرت معرفی کرده است.
